Θλιβερά τα νέα. Ένας από τους δύο πιλότους (ο Νοτιαφρικανός Mike Lomberg) αυτής της όμορφης περιπέτειας πέθανε σήμερα το πρωί κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος λίγο πριν την προσγείωσή του στην Ταϋλάνδη.

Ο Μάϊκ και ο Γκιγιόμ, δύο παραπληγικοί πιλότοι, είχαν φύγει από τη Γενεύη τον Νοέμβριο για μια παγκόσμια περιοδεία με ένα μήνυμα για την ενσωμάτωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Μία από τις πρώτες προσγειώσεις τους έγινε στο αεροδρόμιο των Θηβών, στο 90 χιλμ. της Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας, όπου είχα παρευρεθεί και κάλυψα το γεγονός : https://www.ribandsea.com/face/3818-i-ourania-odysseia-gia-dyo-parapligikoys-pilotous-me-eidikes-ikanotites-ksekinise.html?fbclid=IwAR1R1pPdhK75NaTguFwvgo6QYCnHLB1EZc9WBDBQZwLF0JJ4Onj9FzMdreg

Αυτό το τραγικό ατύχημα είναι πλέον ανεξήγητο. Η έρευνα είναι σε εξέλιξη.

Όλα τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του, κουράγιο σε όλη την ομάδα, κουράγιο Γκιγιόμ!

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά εγκαίνια προκαταβολικά.

Καθώς το 2018 μάς αποχαιρετά, σκέφτηκα να γράψω κάτι για όσα έχει «επιτύχει» η κυβέρνησή  μας. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει η Πολάκειος ρήση «μόνον συγχαρητήρια μπορούμε να δεχθούμε για όσα έχουμε επιτύχει», την ώρα που ασθενείς  εγκαταλείπουν τα άθλια δημόσια νοσοκομεία, για να μην επιδεινωθεί η κλονισμένη υγεία τους.

Αντί να διακωμωδήσω, όμως, την φαιδρότητα της κατάστασης που βιώνουμε, προτίμησα να μεταφέρω άρθρο του Χρήστου Γιανναρά που χρονολογείται από τον Ιούνιο του 2015. Θέτει τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Προηγουμένως, όμως, θα θυμίσω, ότι ο φίλος μου Διονύσης Ρηγόπουλος έχει εκπονήσει άρτιο ψηφιακό πρόγραμμα, με το οποίο μπορεί κανείς να διαπιστώνει ανά πάσα στιγμή πόσοι και ποιοί υπηρετούν σε κάθε μονάδα του Δημοσίου: αν είναι υπεράριθμοι ή υπολείπονται σε αριθμό των οργανικών θέσεων, ποιοί είναι αποσπασμένοι, ποιοί, πότε και από πού μετατέθηκαν, ποιοί δεν πατάνε πόδι στα γραφεία τους κ.λπ. Κάτι σαν ακτινογραφία της στιγμής.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Οι αστυνομικοί, λοιπόν, που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο ΖΑΚ παραπέμπονται στο Πειθαρχικό με το ερώτημα της απόταξης. Εικάζω ότι το αμάρτημά τους συνίσταται στο ότι παρέλειψαν να ερωτήσουν τον ληστή του κοσμηματοπωλείου, αν είναι «αλλοιώτικο παιδί», ώστε να του φερθούν με αβρότητα.

Την ίδια ημέρα της είδησης λανσάρουν οι καλλιτέγνες  τόδε καλλιτέγνημα
https://www.athensvoice.gr/culture/music/506022_deite-neo-vinteo-klip-toy-payloy-paylidi-gia-ton-zak-kostopoylo

Ποιά συμφωνία τών Πρεσπών ρε γατάκια; Εδώ έχουμε σημαντικότερα πράγματα ν’ ασχοληθούμε! Ο Ζακ, ο Κουφοντίνας που έλαβε εξαήμερη άδεια, για να κάνει Πρωτοχρονιά στο σπίτι του. Όπως όλοι οι νοικοκύρηδες. Τον φαντάζομαι στο σπίθισμα της φωτιάς τού τζακιού να διηγείται στον Έκτορα ιστορίες επαναστατικού μεγαλείου. Να του περιγράφει πώς έπεφταν νεκρά τα θύματά του στο όνομα της ανατροπής του αστικού καθεστώτος. Σαν άλλος Λένιν.

Η Παραδοσιακή τυρόπιτα του Ρεϊσδερέ της Μικράς Ασίας, που η παρασκευή της διατηρείται απαράλλαχτα μέχρι σήμερα στο χωριό Άγ. Δημήτριος της Λήμνου, όπου ζουν απόγονοι των προσφύγων του μικρασιατικού χωριού, είναι το σήμα κατατεθέν μαζί με το γλύκισμα Κατιμέρια.

Είναι μια τηγανιτή λεπτή πίτα που πάνω ξύνουν λευκό τυρί μόλις βγούν απ' το τηγάνι και είναι καυτές. Η κυρά Βάσω Ελιά φτιάχνει τις τυρόπιτες στην κουζίνα της στο χωριό και η κόρη της, Διαμάντω Κωνσταντιλάκη, συγγραφέας, μας δίνει παρακάτω τη συνταγή και τα υλικά για την παρασκευή τους.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Φίλος συνονόματος μού διηγήθηκε μία πραγματική ιστορία. Η νονά του, ονόματι Ναυσικά, απεδήμησε εις Κύριον πλήρης ημερών. Του είχε δώσει το όνομα του αδελφού της, τον οποίο δολοφόνησαν [«εξετέλεσαν»] το 1944 στα 33 του χρόνια τα ξανθά ανθρωπόμορφα κτήνη. Επί 99 συναπτά έτη παρουσίας της στον μάταιο τούτο κόσμο ανέστησε τρεις θυγατέρες και ευτύχησε να δει εγγόνια και δισέγγονα. Τον τελευταίο μήνα η υγεία της ήταν ιδιαίτερα κλονισμένη. Ο γιατρός προέβλεψε ότι το απόγευμα της 23ης Δεκεμβρίου θα ήταν το τελευταίο της. Θυγατέρες, γαμβροί, εγγόνια πλαισίωναν το κρεβάτι της στο σπίτι, καθώς άφηνε την τελευταία της πνοή για να συναντήσει τον Μίμη της, με τον οποίο δημιούργησαν μία όμορφη, δεμένη οικογένεια. Πανταχού παρούσα η νονά τού φίλου μου. Να καθοδηγεί και να νουθετεί παιδιά και εγγόνια, αλλά και να δέχεται απλόχερα την αγάπη τους και τη στοργή τους στα στερνά της. Πάντα φιλόξενη και χαμογελαστή να προσφέρει ακόμη και από το υστέρημα. Θυμόταν ακόμη ο φίλος μου τη μυρωδιά και τη γεύση τής βραστής πατάτας που μαγείρευε η νονά του.