Rib and Sea
POS το’ παμε;
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Δ-ΕΝ Υ-Π-Α-Ρ-Χ-Ο-Υ-Μ-Ε σου λέω. ΔΕΝ. ΔΕΝ. ΔΕΝ. Τελεία και φαύλα! [με «φ» και όχι με «π»].
Ο πρώτος επιστημονικός Σύλλογος της χώρας κατά της εγκατάστασης POS στα δικηγορικά γραφεία. Και γιατί παρακαλώ; Διότι, όπως μας ενημέρωσε ο συνάδελφος κ. Βερβεσός, γνωστός συνδικαλιστής της πράσινης παράταξης, οι δικηγόροι δεν έχουμε πελάτες, έχουμε εντολείς. Ουάου! Τζί! Επιχείρημα που σπάει κόκκαλα.
Τον άκουσα και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Έξη μήνες ανούσιας αποχής πέρυσι για το ασφαλιστικό και μυαλό δεν βάλαμε.
€ 10.000 ετήσιο φορολογητέο εισόδημα κατά μέσον όρο και δεν κατανοούμε γιατί εξεγείρονται οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Πόλεμος κατά λάθος.
Του Θάνου Τζήμερου.
Χρωστάω 10.000 ευρώ. Είναι πολλά ή λίγα; Κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντούσε: εξαρτάται από το εισόδημά σου. Αν έχω μηδέν ετήσιο εισόδημα είναι τεράστιο χρέος, αν έχω 10.000 εισόδημα είναι βαρύ αλλά παλεύεται, αν έχω 50.000 ευρώ είναι λίγα.
Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά επικεντρώθηκε στο λάθος θέμα: στο μέγεθος του χρέους. Και όχι στα δύο ουσιαστικά προβλήματα: α) το εισόδημα με το οποίο συνδέεται το χρέος και β) τον μηχανισμό ο οποίος το δημιουργεί.
Αν μια κρεμμύδα μπορεί, εσύ γιατί κωλώνεις;
Σχολιάζει μια φωτογραφία του ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Την βρήκα να έχει τρυπήσει την άσφαλτο, κοντά στην παραλία Καλαδί των Κυθήρων, και έμεινα να την κοιτάζω αποσβολωμένος καθώς τα φύλλα της στόχευαν το γαλάζιο του ουρανού. Την ώρα που την αιχμαλώτιζα με το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, συνέκρινα το κουράγιο της να βγει στον καθαρό αέρα με τη δική μας νωχελικότητα, τον ωχαδελφισμό και την παραίτησή μας από κάθε προσπάθεια να κόψουμε τα δεσμά μας. Μας στέρησαν την αισοδοξία για το αύριο και τις μικρές χαρές της ζωής. Μας φόρτωσαν με φόρους, μας έκοψαν το γέλιο και πούλησαν την όμορφη αυτή γωνιά του πλανήτη στους τοκογλύφους αντί πινακίου φακής. Κι' εμείς τους κοιτάζουμε εξαντλημένοι κι' αυτοκτονούμε...
Καιρός να μιμηθούμε την κρεμμύδα συνέλληνες...
Να απολυθούν όσοι έχουν κρεατοελιά στο μάγουλο!
Του Θάνου Τζήμερου.
Ας πούμε ότι χάλασε η μηχανή του αυτοκινήτου σου, το οποίο είναι και κάποιας ηλικίας. Το πας ρυμούλκα στο συνεργείο κι ο μηχανικός, χωρίς καν να ανοίξει το καπό, σου λέει: «θα αλλάξω 12 εξαρτήματα, είμαστε εντάξει»; Πριν προφτάσει να σχηματιστεί στο πρόσωπό σου η έκφραση της απορίας, πετάγεται από το βάθος ο βοηθός του μηχανικού και αντιπροτείνει: «εγώ, μάστορα, θα έλεγα να αλλάξεις 5 τώρα και άλλα 3 σε έναν μήνα». Την κουβέντα ακούει κι ο λογιστής του συνεργείου: «Ρε παιδιά, σήμερα είναι Πέμπτη. Τις Πέμπτες είπαμε ότι αλλάζουμε 4 εξαρτήματα, το ξεχάσατε;».
Θα σου φαινόταν «νορμάλ» αυτός ο διάλογος; Θα άφηνες το αυτοκίνητο, ποτέ, στα «έμπειρα» χέρια τους; Τότε, γιατί θεωρούμε φυσιολογική όλη αυτή τη σουρεαλιστική φιλολογία για τον αριθμό των Δημοσίων Υπαλλήλων που πρέπει να απολυθούν;
Μόνον η στρατιωτική δικτατορία είναι αποκρουστική;
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Απεχθανόμαστε ως λαός κατά πλειοψηφία τη δικτατορία, την απολυταρχία, την ενός ανδρός αρχή. Γιατί; Διότι δεν μας επιτρέπει να εκφραζόμαστε ελεύθερα, δεν μας επιτρέπει να ελέγχουμε την εξουσία, ώστε να βελτιώνεται η ζωή μας και να απολαμβάνουμε αυτά που ταιριάζουν σε κάθε άνθρωπο: να μορφώνεται, να ανυψώνεται πνευματικά, να διατηρεί την υγεία του, να μπορεί να εργάζεται, ώστε να αποκτά τα αναγκαία προς το ζην για τον εαυτό του και για τους οικείους του, να αναπαράγεται, να καμαρώνει για τα επιτεύγματά του και για τους απογόνους του, να απολαμβάνει τις στοιχειώδεις χαρές της ζωής, ένα ταξίδι, έστω και σε κοντινό προορισμό, ένα βιβλίο, μία σύναξη με φίλους και συγγενείς, μία επίσκεψη σε έκθεση έργων τέχνης, παρακολούθηση ενός θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου και άλλες μικροχαρές της ζωής.