Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Μια επιστολή στην εφημερίδα "Καθημερινή" που δεν δημοσιεύτηκε (με αφορμή τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη).
Του Πέτρου Μακρή - Στάϊκου.
Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ενταύθα
Κύριε Διευθυντά,
Η πρόσφατη εκδήμηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μου έφερε στο νου, μεταξύ άλλων, και μια άγνωστη πολιτική ιστορία του 1985.
Το σκηνικό, για όσους δεν το έζησαν ή το έχουν λησμονήσει: Τον Μάρτιο του 1985, Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την θητεία του να λήγει σύντομα και με τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να του έχει υποσχεθεί ότι το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει υπέρ της επανεκλογής του. Αιφνίδια, όμως, έχοντας δε υποκύψει σε έντονες εσωκομματικές πιέσεις, στις 9 Μαρτίου ο Παπανδρέου αναγγέλλει ότι στις προσεχείς προεδρικές εκλογές θα υποστηρίξει ως υποψήφιο τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Η επιλογή -ιδέα του Μένιου Κουτσόγιωργα- δεν είναι τυχαία: Ο Παπανδρέου επιδιώκει την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975, έτσι ώστε να αφαιρεθούν σημαντικές αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το πολιτικό σύστημα να καταστεί πρωθυπουργοκεντρικό, κάτι που σημαίνει αποκλεισμό της "Δεξιάς" από κάθε εξουσία. Από την άλλη πλευρά, ο Σαρτζετάκης αποτελεί πρόσωπο "αγιοποιημένο" από την Αριστερά, λόγω του ανακριτικού του έργου στην υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη αλλά και των διώξεων που εξ αιτίας του υπέστη αργότερα. Έτσι, ο Παπανδρέου πιστεύει ότι με την επιλογή του θα αποσπάσει περαιτέρω ψήφους από το ΚΚΕ. Νομίζει, τέλος, ότι θα καταστήσει εύκολα τον Σαρτζετάκη υποχείριό του σε θέματα συνταγματικής νομιμότητας.
Ο δολοφόνος της ελπίδας.
Του Γιώργου Ιωάννου.
Για ένα τουλάχιστον στυγνό και αποτρόπαιο έγκλημα πρέπει να καταδικαστεί ο πρωθυπουργός: για τη δολοφονία της ελπίδας 11 εκ. ανθρώπων που ανέκαθεν στην ιστορία τους αγωνίζονταν για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους – με όλα τα μεγάλα λάθη φυσικά και τις παραλείψεις τους.
«Για τους Έλληνες δεν υπάρχει πια κρίση. Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε πλέον. Έχουμε δηλαδή προσαρμοσθεί σε μία κρίση στο διηνεκές που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το κρίσιμο χρονικό σημείο, το οποίο μετέτρεψε το θυμό μας σε αποδοχή, ήταν πριν από δύο χρόνια. Τότε οι Έλληνες ψήφισαν την αριστερά για να πολεμήσουν τους δανειστές, ενώ αυτή έθεσε το θέμα σε δημοψήφισμα. Παρακινούμενοι από τη νέα κυβέρνηση ψήφισαν οι περισσότεροι ΟΧΙ. Αντί όμως η κυβέρνηση να συγκρουστεί με την Τρόικα, επέλεξε μία μεγαλοπρεπή κυβίστηση, συμφωνώντας ουσιαστικά να τηρήσει όλες τις εντολές της και βαφτίζοντας απλά την Τρόικα σε θεσμούς. Οι Έλληνες τότε πήραν το μήνυμα: δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση, καμία διέξοδος.
Ένας γάμος, μια κηδεία.
Γράφει ο "Πιτσιρίκος".
Είναι ισχυρό το ψυχολογικό σοκ που υφίσταται ένας άνθρωπος, όταν είναι αναγκασμένος, από εκεί που ήταν σε γάμο τη μία μέρα, να παρευρεθεί την επόμενη σε κηδεία.
Οι απλοί άνθρωποι αυτή την εναλλαγή των συναισθημάτων δεν την αντέχουν. Καταρρέουν.
Οι επώνυμοι, όμως, είναι προσωπικότητες ισχυρές. Μπορούν να ελέγχουν ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις.
Άλλωστε, για αυτό είναι επώνυμοι και δεν παρέμειναν ανώνυμοι. Είναι η αφρόκρεμα του πολιτικού, επιχειρηματικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου.
Περί συναινέσεως, συνεργασίας, συνεννόησης και λοιπών φληναφημάτων.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
«Eίναι λογικά συνεπέστατο και εμπειρικά προφανές ότι η οικονομική καταστροφή έρχεται πάντοτε ως κατάληξη της κοινωνικής παρακμής, δεν είναι η αιτία της. Mια κοινωνία παύει να παράγει όταν χάσει τη συνοχή της, η παραγωγή προϋποθέτει θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής λειτουργικότητας και δημοσιοϋπαλληλία με συνείδηση κοινωνικού λειτουργού. Oι «επενδύσεις» θα υπηρετήσουν ανάκαμψη και ανάπτυξη, μόνο αν προηγηθεί άτεγκτη αξιοκρατία, με στόχο όχι απλώς τη μηχανιστική «αποδοτικότητα» αλλά πρώτιστα την καταξίωση της αριστείας» [«Τα όρια της ιστορικής επιβίωσης στενεύουν», Χρ. Γιανναράς, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25.09.2016].
[Επί τέλους... η σωτηρία επί θύραις].
Πληθαίνουν οι φωνές που καλούν σε εθνική συνεννόηση. Όλοι έχουν άποψη για τον τρόπο που η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά [αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που μεγαλούργησε;]. Με την απλή αναλογική θα έχουμε πολυκωματικές κυβερνήσεις, πράγμα καλό [;] για τον τόπο. Δηλαδή; Δεν θα έχουμε 4-2-1, 3-2-2, 5-3-1 κ.λπ. στους διορισμούς; Θα εφαρμοσθεί επί τέλους η αξιοκρατία; Τί είναι αυτό στο οποίο το ένα κώμα θα υποχωρήσει, προκειμένου να έλθει πιο κοντά στο άλλο;
Ο ορισμός της οξυδέρκειας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Από το «ΡΕΣΑΛΤΟ» της 12.09.2007 [δύο χιλιάδες επτά].
«ΣΥΝ: Η «γοητεία» της «παρτούζας».
Πάντα μέσα στους ισχυρούς οικονομικούς κύκλους εξουσίας και τα πλανητικά τους κέντρα δεν υπάρχει ΕΝΙΑΙΑ αντίληψη γύρω από το πώς θα διαχειριστούν μια πολιτική κατάσταση και γύρω από το ποιο «σενάριο» θα προωθήσει πιο αποτελεσματικά τους νεοταξικούς σχεδιασμούς.
Φυσικά βλέπουν (μέρα με την ημέρα το διακρίνουν πιο καθαρά) ότι το «άλογο» Γιωργάκης δεν τραβάει. Και η «τσόντα» Καρατζαφέρης είναι καμένο χαρτί, το οποίο μάλλον δεν θα παίξει στη νέα Βουλή.